Het is ongeveer lunchtijd. Ik eet ergens een broodje waar ik ook mijn telefoon kan opladen. Zojuist in de metro heb ik twee vechtende mensen uit elkaar gehaald. Geen moment ben ik bedreigd of zelf in gevaar geweest maar de agressie was heftig en mijn adrenaline is nu pas weer aan het zakken. Het is goed om even wat extra pauze te nemen maar mijn hoofd kan niet stoppen met reflecteren op deze situatie en de vergelijking met de wijk.
Emotie is altijd een blijk van betrokkenheid en ik heb in de wijk geleerd dat er onder boosheid en negatief gedrag meestal iets anders is wat mensen de wijk en/of zichzelf gunnen. Ik durf te stellen dat wanneer mensen iets NIET willen er ook altijd iets is dat ze WEL willen. Boosheid is helemaal geen slecht vertrekpunt wanneer ik er zo naar kijk. Eerlijk gezegd heb ik liever boze mensen dan mensen die het allemaal niet (meer) uitmaakt …
Ergens in de afgelopen jaren ben ik mijn eigen emoties en de emoties van anderen gaan waarderen als de ‘parkiet in de mijn’, als een teken dat er iets aan de hand is waar we aandacht aan moeten geven. Ik omarm vage omschrijvingen als ‘het voelt niet goed’ en ik omarm boosheid. In de wijk zoeken we dan samen uit waarom en wat er niet goed voelt. We praten door over de boosheid, over wat mensen niet willen en wat ze wel willen.
Mensen willen geen compleet vervuilde omgeving, ze willen een schone en groene straat waar ze graag wonen. Mensen willen gehoord worden als zij opkomen voor hun belang en voelen zich weggezet door reacties als ‘we nemen het mee’ of ‘we komen er op terug’ … Herkenbaar toch?!
En ja soms komt emotie er niet handig uit bij mensen. Soms zeggen en doen mensen dingen die op zijn minst ‘niet slim’ zijn. De kunst van ons als mensen erom heen is dan er naast gaan staan. Als omstanders kunnen we ‘de-escaleren’ alleen al door herkenbaar naast mensen te gaan zitten/staan en non-verbaal te laten weten dat we hen zien en horen. We kunnen elkaar helpen in het laten zakken van de boosheid en het voeren van het goede gesprek.
En dat doe ik dus soms ook in de metro want dat is samen leven.